Πόνος που δύσκολα βρίσκει το δρόμο του να εκφραστεί και σε τι γλώσσα άλλωστε!
Κι όμως η μικρή Ζάκια καταφέρνει να μετουσιώσει τον πόνο σε λόγο ζηλευτό, γεμάτο αξιοπρέπεια, περηφάνεια, αγωνιστική διάθεση, ελπίδα κι όνειρο…
Και δε διστάζει να τον αρθρώσει με θάρρος σε ένα αμφιθέατρο που την ακούει καθηλωμένο...σε ελληνικά με κόπο κατακτημένα!
Και μας προσφέρει μια από τις λίγες περιστάσεις γνήσιας συγκίνησης, προβληματισμού, αναστοχασμού κι αναβάπτισης στις αξίες της ανθρωπιάς, της ισότητας, της δικαιοσύνης!
Και μας κάνει περήφανους ως εκπαιδευτικούς ενός διαπολιτισμικού σχολείου!
Ζώτου Μαρίνα
"Καλημέρα φίλες και φίλοι μου .
Είμαι η Ζάκια Αχμαντί και είμαι από το Αφγανιστάν.
Μαζευτήκαμε εδώ σήμερα για να σας πω κάποια πράγματα που μπορεί να μην ξέρετε .
Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα με πολλά προβλήματα εδώ και 40 χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν το χίλια εννιακόσια εβδομήντα οχτώ με τον πρώτο πόλεμο και από τότε δεν ξέρουμε τι σημαίνει ειρήνη.
Εκτός από τον πόλεμο, έχουμε πολλά προβλήματα με τρομοκρατικές ομάδες που έχουν τεράστια δύναμη και αν δεν κάνουμε ότι διατάζουν κινδυνεύουν οι ζωές μας .
Ακόμα και αν αυτό δεν σας φαίνεται αρκετό, δώστε μου λίγα λεπτά να σας πω κάποια πράγματα που είναι φυσιολογικά εδώ στην Ευρώπη, αλλά στην χώρα μου φαντάζουν αδύνατα.
Όταν ένα παιδί πάει στο σχολείο μπορεί και να μην γυρίσει ποτέ σπίτι του.
Οι Ταλιμπάν βάζουν βόμβες στα σχολεία και έχουν πείσει πολλούς γονείς , που παρά
τον κίνδυνο στέλνουν τα παιδιά τους , ότι μαθαίνουν πράγματα που δεν είναι σωστά.
Όλα αυτά είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν είσαι κορίτσι .
Τα κορίτσια δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα αγόρια.
Μας ετοιμάζουν από μικρές για να γίνουμε μαμάδες και γυναίκες κάποιου άντρα που συνήθως δεν διαλέγουμε εμείς.
Φυσικά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτό, γιατί δεν υπάρχει ελευθερία λόγου ή έκφρασης.
Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει σωστό σύστημα δικαιοσύνης .
Οι νόμοι υπάρχουν, αλλά μόνο οι πλούσιοι και αυτοί που έχουν φίλους στην κυβέρνηση μπορούν να βρουν το δίκιο τους.
Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και στο σύστημα υγείας.
Οι πλούσιοι πηγαίνουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία με τους καλύτερους γιατρούς και οι φτωχοί, που είναι και οι περισσότεροι, πεθαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία τα οποία βρίσκονται σε άθλια κατάσταση.
Δυστυχώς στην χώρα μου δεν υπάρχει μεσαία τάξη και είναι πολύ δύσκολο να βρεις ακόμα και μια απλή δουλειά για να ζεις.
Η ζωή μας ήταν γεμάτη φόβο, θάνατο και ανισότητα.
Ακόμα και τα όνειρα ήταν πολυτέλεια
Για όλους αυτούς τους λόγους φύγαμε από το Αφγανιστάν, ώστε να μπορούμε να έχουμε τουλάχιστον δικαίωμα να ονειρευόμαστε, ότι ίσως κάποια μέρα θα έχουμε μια φυσιολογική ζωή.
Μην νομίσετε όμως ότι όσοι είμαστε εδώ φέραμε μαζί μας όλα αυτά τα άσχημα.
Φύγαμε γιατί θέλαμε να αλλάξουμε.
Γιατί το Αφγανιστάν δεν ήταν πάντα μια διαλυμένη χώρα.
Κάποτε ήταν μια από τις πιο ασφαλείς χώρες και ο κόσμος έχει κρατήσει κάτι πολύ σημαντικό από το παρελθόν, παρά τα προβλήματα.
Τον σεβασμό και την αγάπη για τους συνανθρώπους μας.
Τέλος, θέλω να ξέρετε πως δεν σας τα είπα όλα αυτά για να μας λυπηθείτε.
Ήθελα απλά να μάθετε κάποια πράγματα που ίσως να μην ξέρετε.
Και αν είναι δυνατόν να μας δέχεστε και να μας βλέπετε σαν ανθρώπους και όχι μόνο σαν πρόσφυγες. "
(το κείμενο διαβάστηκε από μαθήτρια-πρόσφυγα του σχολείου μας στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου μας)
Σπάνια κάνω σχόλια αλλά εδώ πρέπει!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί το κείμενο εκτός των άλλων επανανοηματοδοτεί τη δουλεία μας με την απαίτηση της τελευταίας παραγράφου.
Είμαι βέβαιος λοιπόν ότι αυτή η προσδοκία των παιδιών, να τους δεχόμαστε και να τους βλέπουμε σαν ανθρώπους και όχι σαν πρόσφυγες δεν πρέπει με κανένα τρόπο να διαψευστεί.
Πράγματι τέτοια κείμενα, μας κάνουν υπερήφανους για τη λειτουργία του σχολείου μας και οι μαθητές και οι μαθήτριές μας να είναι σίγουροι ότι δεν διατρέχουν κίνδυνο να μας δημιουργήσουν αισθήματα λύπης γιατί ήδη μας δημιουργούν αισθήματα μόνο θαυμασμού!!!